سنجش رفاه در کلانشهر شیراز با استفاده از شاخص‌های کلارک و تابع رفاه اتکینسن، دکتر مسعود تقوایی، دکتر علی زنگی آبادی، دکتر حمیدرضا وارثی، محمود اکبری

هدف اصلی انواع برنامه­ریزی­ در شهرها نیل به رفاه شهروندی است و برای سنجش رفاه در شهرها از شاخص­های ترکیبی استفاده می­شود. پژوهش حاضر با هدف سنجش رفاه در کلانشهر شیراز و با به کارگیری شاخص­‌های کلارک و تابع رفاه اجتماعی اتکینسن انجام شده است. پژوهش ماهیتی کمّی- تحلیلی داشته و برای به کارگیری شاخص کلارک از متغیرهای نیازهای سلسله مراتبی استفاده شده است و برای به کارگیری تابع رفاه اجتماعی نیز از متغیر درآمد استفاده شده است. اطلاعات درآمدی براساس داده­های رسمی مرکز آمار ایران بوده و برای به کارگیری این تابع در مناطق نه گانه کلانشهر شیراز از داده‌های میدانی که از سرپرستان خانوار (384 خانوار) جمع­آوری شده، استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش از خانوارهای شهر شیراز که تعداد آنها طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1385 برابر با 344533 نفر بوده است، تشکیل می­شود. سنجش رفاه با استفاده از شاخص کلارک در شهر شیراز روندی افزایشی را نشان می­دهد و این شاخص از 0.253 در سال 1380 به 0.424 در سال 1385 رسیده است. شاخص کلارک نیز برای سال­های 1381 0.281، 1382 0.318، 1383 0.362 و برای سال 1384 0.388 محاسبه شده است و در مقاطع گوناگون زمانی، نشان دهندة روندی افزایشی است. یافته­های پژوهش با بهره‌گیری از شاخص اتکینسن و با لحاظ نمودن درجه­های حساسیت به نابرابری، نشان می­دهند که بیشترین سطح نابرابری در سال­های 1385 و 1384 و کمترین سطح نابرابری در سال­های 1381 و 1382 بوده است.